हिरोहोण्डा

"कति?"

"पैतीस"

"दिने कतिमा?"

"तीस"

"बीसमा दिने भए पाँचवटा लान्छु"

"हुन्छ", साहुनी उसको मोलमा दिन राजी भई । उसले मोलमलाई गर्न जान्ने भइछ । मैले पुलबाट नै उसलाई देखेको थिएँ । म जमल हुँदै ठमेल जाने ताकमा थिएँ तर उसलाई देखेर पुलबाट असन जाने बाटोतिर झरेँ । असनको बाटो दशैंको चहलपहलले निकै भीड भएको थियो । ऊ बाटोको मुखैमा त्रिपाल ओछ्याएर थापेको

पसलमा "कति?"

"पैतीस"

"दिने कतिमा?"
"तीस"

"बीसमा दिने भए पाँचवटा लान्छु"


"हुन्छ", साहुनी उसको मोलमा दिन राजी भई । उसले मोलमलाई गर्न जान्ने भइछ । मैले पुलबाट नै उसलाई देखेको थिएँ । म जमल हुँदै ठमेल जाने ताकमा थिएँ तर उसलाई देखेर पुलबाट असन जाने बाटोतिर झरेँ । असनको बाटो दशैंको चहलपहलले निकै भीड भएको थियो । ऊ बाटोको मुखैमा त्रिपाल ओछ्याएर थापेको पसलमा सानो बच्चाको लागि हुने सुरुवालमा मोलमलाई गर्दै थिई ।


पछिल्तिरबाट उसको कुममा हात राखे । ऊ तर्सिइन । म उसलाई तर्साउन चाहन्थे । ऊ नतर्सिने पनि भइछ, पहिला पहिला तर्सिन्थी ।


"ए तिमी ।", उसले सामान्य प्रतिक्रिया दिई । मेरो उत्तेजना स्वाट्ट घटेर गयो । म बिचरो हाँसो हाँसे, अगाडिका मात्र दाँत देखाएर ।


"एक महिनाको लागि ठीक हुन्छ?", उसले सुरूवाललाई नै महत्व दिई ।


"हुन्छ, हुन्छ । तीनचार महिनासम्मको लागि हुन्छ", साहुनीले जोडले भनी । छेवैमा हिरोहोण्डाको चिठ्ठा स्टल थियो, अनि त्यसैबाट आएको चर्को संगीत भन्दा पनि पसल्नी चर्केर बोलेकी थिई ।


"कसको लागि यो ?", मैले उसको हातमा भएको सुरुवालतिर इशारा गरे । मैले उसको हाल खबर सोधिन, तर उसका आँखाहरूले उसमा केही परिवर्तन आएको संकेत गर्दै थियो । मलाई त्यो भन्दा पनि उसको सुरूवाल किनाइले छक्क पार्यो र कौतुहल पनि ।


"मेरो नानीको लागि", उसले सहज भएर जवाफ फर्काई । उसको सहज जवाफले म भने असहज भए ।


"नानी? तिम्रो नानी ?", म उत्तेजित भए, "कहिले बिहे गर्यौ ?"


"उहिल्यै", उसले मतिर हेरेर भनी । मेरा आँखाहरूको आयतन आश्चर्यले पक्कै फराकिलो भएको हुनुपर्छ ।


मलाई अब के सोध्ने भनेर समय लाग्यो । ऊ सुरुवालको रंग छान्न लागि । धेरै भीड छ, घरी घरी मान्छेले ठेल्छन् पनि ! अर्को आइमाई पनि आई, तर भाउ सुन्ने बित्तिकै फत्फताई, "कान्ति अस्पतालतिर दशमा पाइन्छ, पैतीस रे !" अनि लागि असनको बाटो ।


"मलाई थाहा थिएँन त !", मैले दुखेसो गरे ।


"मैले थाहा नदिएको"


"तर तिम्रो त पामसँग पो प्रेम थियो नि हैन र ?", मैले प्रश्न गरे जब कि म राम्रोसँग जान्दथे, उसको पामसँग प्रेम थियो ।


"हो । किन लोग्ने मन नपरे अर्कोलाई माया गर्न पाइन्न र ?", उसले प्रतिप्रश्न गरी ।


उसको प्रेम उत्कर्षमा पुगेको थियो । म सबै जान्दथे, अलिकति उसले भनेकी थिई अलिकति पामले भनेको थियो । हुन त उसको प्रेम टुटेको पनि मलाई थाहा थियो तर पनि मैले नजानेको झैं गरे ।


"मलाई लागेको थियो मैले मात्र हल्ला गर्छु । उसले पनि आफ्नो भागको हल्ला गरेछ", उसले फिस्स हाँसेर भनी र फेरी सुरुवालतिरै फर्की, "यो होइन, त्यो त्यो"


"त्यसोभए यो कसको बच्चा?", मैले आँट गरेर सोधे ।


"मेरो", उसले छोटो जवाफ दिई, उही सहज पारामा ।


"मैले बाउको नाम जान्न खोजेको"


"के आमाले बच्चा मेरो भन्न पाउँदिन ?", ऊ चर्केर बोली । त्यो चर्काई नजिकैको गीतलाई चिर्ने भन्दा बेसी थियो ।


"पाउँछ्यौ तर त्यो पूरा जवाफ होइन । बच्चा आइमाई एक्लैले जन्माउन सक्तिन", म पनि चर्किए । मेरो चर्काइ पनि गीतलाई चिर्ने भन्दा बेसी थियो ।


"यो बजारको दुनियाँ हो, सम्झ आजभोली बिर्य बिक्रीमा पाइन्छ र मैले किन्ने क्षमता राखे", उसको कुरा भद्दा सुनियो, मलाई मन परेन ।


"के त्यसो भए टेस्टट्युब बेबी ?", मैले फेरी तुरुन्तै सोधे । ऊ जसरी पनि बच्चा जन्माउन चाहन्थी । मलाई थुप्रै पटक भनेकी थिई ।


"लोग्नेमान्छेसँग सुतेरै भएको हो", उसले हातमा भएको निलो सुरुवाल साहुनीतिर फ्याक्दै भनी, "कस्तो नमीठो कलर"


कस्तो भद्दा बोल्ने भइछ, दश महिनामा नै ।


"तिमी यस्तो पनि बोल्ने भयौ ?", मैले उसको हात समाए । मलाई उसको माया लाग्यो ।


"के नभए तिमी मलाई यत्तिकै छाड्छौ ?", उसले हात छुटाई ।


"के भयो ? कसरी भयो ?", म फेरी उसको हात समाउन चाहन्थे तर उसले हातमा खैरो र खरानी रंगको छिर्केमिर्के बुट्टा भएको सुरुवाल समाएकी थिई । चर्को गीतले गर्दा साहुनीले हाम्रो कुरा सुनुरहेकी थिइन तर बेलाबेलामा मतिर हेरिरहेकी थिई । उसको ग्राहकलाई मैले गफमा जो अलमाएको थिएँ ।


"मैले होसहवासमा बच्चा पाउने निर्णय गरेको हो, म बच्चा तुहाउन सक्थे । त्यसैले के भयो भनेर केही फाइदा छैन", उसले मलाई हेरी अनि पर पुलतिर नजर दौडाई । यस्तो लाग्यो उसले कुनै भयानक घटना भर्खर सम्झी र ऊ त्यसलाई सामान्य तरिकाले लिन चाहन्थी ।


"तिमी नेपाली समाजमा छौ, धेरै गार्हो छ", मैले उसलाई तर्साए ।


"म जसजसलाई भेट्छु पहिला त उनीहरूले मुख उज्यालो पारेर बधाई दिन्छन् नानी भएको र बिहे भएको दुवैको अनि श्रीमानको बारेमा सोध्छन, मेरो जवाफसँगै उनीहरूको अनुहार अँध्यारो हुन्छ । मलाई थाहा छ, म कट्ने बित्तिकै उनिहरू अनुमान गर्न थाल्छन्, म कोकोसँग हिँड्थे तिनीहरूको लिस्ट बनाउन थाल्छन् । मेरो बच्चासाथमा छ भने बच्चाको अनुहार कोसँग मिल्छ भनेर सोच्न थाल्छन् । त्यतिखेर मलाई ढुक्क लाग्छ, म नेपाली समाजमै छु भनेर", उसले मुसुक्क हाँसेर भनी, "हामीलाई जति अरूको बारेमा चासो राख्ने फुरत अरू कसलाई छ र ? ती केटाहरू जोसँग म मात्र सँगै हिडेको थिएँ होला, ती पनि लिस्टमा राखिन्छन्"


"म आमा भएको कुरामा गर्व गर्न चाहन्छु तर तिमीहरू मलाई यति सजिलै गर्व गर्न दिदैनौ । मलाई लागेको थिएँन तिमी मेरो बच्चाको बारेमा उत्सुक हुन्छौ, छोरा या छोरी ? कस्तो छ ? कहिले, कँहा जन्म्यो ? तिमीहरू सब एउटै कुरा जान्न चाहन्छौ बच्चाको बाउ। त्यो मान्छेको नाम जो यो कुरामा सहमत थिएन । म उसलाई कुनै दबाब दिन चाहन्न किनकि म सक्षम छु । यो मेरो निर्णय हो, मलाई यसमा कुनै खेद छैन । मलाई थाहा छ, तिमीहरू नयाँ कुरा पचाउन समय लिन्छौ", उसले बिस्तारै भनी । गीत बज्न बन्द भइसकेको थियो । उसले सुरुवाल पनि छानिसकेकी थिई ।



"के तिमी तिम्रो बच्चालाई पनि यसै भन्छौ ? उसलाई के जवाफ दिन्छौ ? कुनै नाम त तिमीले भन्नै पर्छ", मैले नाममा जोड दिएर भने ।


"मसँग एउटा नाम छ"


उसले सुरुवालको पैसा तिरी । भीड झन झन बाक्लिदै थियो । "एकसय साठी, एकसय साठी" "पचास पचास" भनेको जोड जोडले सुनिइरहेको थियो । मान्छेहरू मोलमोलाइ गरिरहेका थिएँ ।


उसले मलाई एकछिन हेरी, म उसले भन्ने नाम सुन्न आतुर थिएँ । मेरो मनमा उसका केटासाथीहरू सबैको चित्र बनिरहेको थियो । म मनमनमा उसले यसको नाम भन्छे कि त्यसको नाम भन्छे भनेर तर्कना गरिरहेको थिएँ । उसले मेरो हात समाई, मैले उसको आँखा हेरे, शान्त थियो त्यो बिक्कुल शान्त !


"हिरोहोण्डा", उसले मेरो जिउ हिरोहोण्डाको स्टलतिर मोडिदिई र हिँडी ।